Yardımlaşırsak Başarabiliriz - Yardımlaşırsak İyileşebiliriz
Protez bacakla hayata tutunan iki kadının kısa hikayesi:
“Ev sahibim kira almadığı için oğlumun maaşıyla geçinebiliyoruz”
Söyleşi ve Fotoğraflar: Elif Kaya
Suriye’deki bombardımanda yaralanıp bacaklarını kaybeden Necah ve Zeynep’le birlikteyiz. Bu iki kadın, vatanlarını arkalarında bırakıp hayata tutunmak için Türkiye’ye göç etmek zorunda kaldı. Onların hikâyesi, iyileşmenin ve birlikte yaşamanın en güzel örneklerinden birini veriyor…
Halep’te yaşayan 45 yaşındaki Necah, 2016’da alışverişe çıktığı sırada atılan füzelerle yaralandı. Bacağının kurtarılamayacağı anlaşılınca kesildi ve yaklaşık 4 ay boyunca evden dışarı çıkamadı. Yeniden yürüyebilmesi için protez takılması gerekiyordu ancak Halep tamamen kuşatılmıştı. Tedavi olup protez alabileceği tek yer ise orasıydı. Çalışamayan ve ailesine bakamayan Necah, bacağı kesildikten yaklaşık 7 ay sonra tedavi olabilmek için Türkiye’ye geldi. Önce kendisine yardım edebilecek sivil toplum kuruluşlarına gitmeye başladı. Bu araştırmaları sırasında İHH İnsani Yardım Vakfı tarafından AID Uluslararası Doktorlar Derneğine yönlendirildi. Burada protezi takıldı. Necah artık evde kendi ihtiyaçlarını görebiliyor, dışarı çıkıyor, alışverişe gidebiliyor.
Necah’ın hikayesinin Türkiye ayağındaki en önemli rollerden biri de ev sahibine ait. İstanbul Arnavutköy’de dört çocuğuyla birlikte yaşayan Necah, ev sahibinin kendisinden kira almadığını anlatıyor. Oğlunun çalıştığını söyleyen Necah, oğlunun aldığı maaşla geçindiklerini söylüyor. Aldıkları desteklerin, yabancı bir ülkede hayata devam etmek için ne kadar önemli olduğunu anlatırken, “Artık sokağa çıkabiliyorum, insanlarla iletişim kurabiliyorum. Bize destek olan herkese dua ediyorum.” diyor.
Necah, “Sadece Türkiye ya da Suriye değil, her milletin içinde iyi niyetli veya kötü niyetli insanlar var.” derken iyi niyetli insanlarla hayatlarımızın yaşanabilir olduğunu anlatıyor. “Ben oturduğum mahallemden ve dostlarımdan çok memnunum. Her şeyin yanında Suriye bizim vatanımız, tabii ki hepimiz bir gün oraya dönmek istiyoruz ama orada savaş bitmediği sürece dönemeyiz. Şimdi dönsek bile bir evimiz yok. Askerler gelip evlerimizi aldılar. Dua ediyoruz inşallah Türkiye hep huzurlu ve selamet içinde olur.”
Afrin’de yaşayan 54 yaşındaki Zeynep Mahmut ise 2017’de eşi ve oğluyla birlikte bombardımanından kaçarken sol bacağından yaralandı. O sırada bir sürü füze atıldığı için tam olarak nasıl yaralandığını hatırlamayan Zeynep, 7 saat boyunca yaralandığı yerde ambulansın gelmesini bekledi. Çevredekilerin yardımıyla yakınlardaki bir köye götürüldü ve burada ameliyatla sol bacağı kesildi. Tedavisinin devam etmesi gerekiyordu. Kısa bir süre sonra Türkiye’ye geçmek için sınıra geldi. 2 ay kadar sınırda bekledikten sonra İstanbul’a, kızının yanına geldi. Aradan 1 yıl geçtikten sonra protez taktırmak için bir merkez armaya başladı. O da Necah gibi AID’e ulaştı. Yaklaşık 4 yıl önce protezine kavuşan Zeynep’in hayatı bir anda değişti. Artık dışarı çıkabiliyor ve temel ihtiyaçlarını kendisi karşılayabiliyor.
Türkiye’ye geldikten bir yıl sonra eşini kanserden kaybeden Zeynep, savaştan kaçarken gördüğü kötü şeylerin etkisiyle psikolojisi bozulan oğluyla birlikte kızının yanında yaşıyor. Türkiye’de ev bulma konusunda sıkıntı yaşadıklarını ifade eden Zeynep, “Bunun dışında Türkiye’de iyi bir muamele gördüm.” diyor.
Savaşta uzuvlarını kaybeden ve hayata, Türkiye’de yeniden dönen bu iki kadının hikayesi, hepimize birlikte iyileşebileceğimizi, her savaşın hepimizi etkilediği gerçeğini incelikle anlatıyor.